En büyük ve en mühim...
ŞİMDİ BİRLİK OLMA VAKTİ… En büyük ve en mühim meselemiz memleket meselesi… Psikolojisi bozuk olan toplumlar, her gün gelen bu acı haberler insanlarımızda bir sinir, ö
19 Eylül 2015 - 15:07
ŞİMDİ BİRLİK OLMA VAKTİ…
En büyük ve en mühim meselemiz memleket meselesi…
Psikolojisi bozuk olan toplumlar, her gün gelen bu acı haberler insanlarımızda bir sinir, öfke ve saldırganlık oluşturdu.
Zaten bazı sorunları çözmede olgunlaşamayan, halen ham olan toplumumuz en küçük yanlış algılarla bir yerlere saldırıyor…
Maalesef toplumumuzun bazı kesimi bazı şeylerin önemini kavrayamayıp yalan yanlış haberler, kulaktan dolma sözlerle insanları şiddetin içine çekme mücadelesinde… Açıyla öfke birleşince önü alınmaz bir kişilik oluşuyor ve saldırıyor gözü görmüyor.
En önemlisi birlik ruhu ve olayları en doğru kaynaklardan öğrenmek için biraz araştırma zahmeti yok…
Birileri maalesef bu açı tablolardan siyasi çıkar ve siyasi rant etme mücadelesinde... Hani bir söz var ya ''ATEŞ DÜŞDÜĞÜ YERİ YAKAR''. Öyle değil aslında. Her acı haberde ailenin içine ateş düşüyorsa bizde de göz oluyor, yakıp eritiyor.
Zaten büyük bir kavganın içindeyiz… Bize düşen kendi içimizde oluşabilecek kavaklardan kaçınmak, daha fazla yakınlaşmak, daha sımsıkı olmak, kenetlenmek. Zaten toplum olarak birbirimize bağlılıkta birçok eksiklerimiz var. Fakat söz konusu olunca vatan millet sevgisi, işte o an önüne bir set konulamayan büyük bir şelale gibi kabarırız…
Yıllardır bazılarını bu içimizde olan ruh korkuttu. En büyük liderde bile hayranlık ve korku uyandırdı. Bu milli mücadelemiz ve bazı güçlerin yıllarca sakladıkları kirli hesapları maalesef bizi bu uçurum kıyısına sürükledi. Neyin kavgası bu? Sürekli sorulan soru? Uzun yıllarca cevabı bulunmayan, aslında cevabı bulunup da açıklanmayan, açıklanmak istenmeyen bir soru… Yıllarca o uçsuz bucaksız kuru pusu ve saklanmak için en elverişli topraklarda kâh onlardan kâh bizden canlar heba oldu… Yıllarca süren bir kavga… Ölüm kokan topraklar…
Lakin şunu hiç unutmamak lazım. Uğruna canlar feda edilmiş, bu bizler için en kutsal topraklar ve o büyük milli mücadelelerin kalıntıları… Bizi kan kokan o topraklar davul zurnayla çağırıyor. Bizim topraklarımız o hayalperestlerin kurduğu hayali değil!
Bende Askerliğimi Güneydoğuda Şırnak’ta yaptım. Tedirgin hasretlik ve yorgunlukla gecen birçok gün ve gecelerimiz oldu. Hain bir pusuya, hain bir kurşuna kurban gitme düşüncesi hep içimizde bizimle gezindi. Kiminin yar, kiminin ana, kiminin yuva hasreti daha ağır gelirdi. Kimi sivilde en anlaşamadığı arkadaşını bile dilinden hiç düşürmezdi… Sevdiğinden değil bulunduğu o ortamdan biraz olsun ayrılmak içindi... O kötü bildiği dostuna tutunuyordu. Gece olunca dağda yüzler tedirginleşiyordu, korku cesaret çarpışıyordu. Sanki içinde insanın iki yaramaz çocuk gibi…
Başımızda bulunanların bize kahramanca övgüsü ''Komando herkes olamaz'' övgüleri, kahramanca eski anıları, bizi biraz olsun cesaretlendiriyordu… Arkadaşlarla baş başa kalma da buna eklenince ballı şeker oluyordu. Bize sürekli vurgulanan dikkatli olmamız, çevreyi iyi tanımamız ve asla nöbette uyumamamız, silahımızı sürekli kontrol etmekti. Bunlar amirlerimizin her devriyesinde sürekli hatırlatılan şeylerdi. Hatta az ilerleyince dönüp amirimizin ''aman çocuklarım en küçük kımıltıyı bile önemsememezlik etmeyin. Yanınızdakini uyandırın ve yakınınızdaki mevzileri de uyarın, eğilip fısıltıyla kulağıma söylediğini daha dün gibi hatırlarım…
Sabah olduğunda ateşin üzerinde kola kutusunda demlediğimiz çaylar, en lüks mekânlarda içittiğimiz semaver çaylarını aratmazdı bize. Ne zaman ki yola koyuluruz o yolda hain bir kurşuna yahut haince kurulmuş bir mayına basma korkusu bizi dikkatlice olmaya yönlendirdi…
LAKİN BİLDİK BİİR ŞEYİ ÇOK ÖĞRENDİK.
BİRLİĞİ, BÜTÜNLÜĞÜ, BÖLÜŞMEYİ, SEVGİYİ, AYRI AYRI YÖRENİN, AYRI İNSANLARIN BİR ORTAMDA NASIL SEVGİ SAYGI KARDEŞLİK İÇİNDE BİR ARADA OLABİLECEĞİ DUYGUSUNU ÖĞRENDİK…
BÖLÜŞMEYİ, BAZEN BİR EKMEĞİ, SUYU, EŞYANI BİR ANINI BAZEN SIRTINI YASLADIĞIN VE OMZUNA BAŞINI KOYUP EN KÖTÜ ANINDA SANA TESTEK OLDUĞUNU ÖĞRENDİK…
ASLINDA SİZE ÇOK YABANCI İNSANLARIN SİZE EN ÇOK YAKIN İNSAN OLDUĞUNU ÖĞRENDİK…
EVET, HİÇ BÖLÜNMEDİK HEP BÖLÜŞTÜK…
AYRIMCILIK YAPTIĞINIZ İNSANLARA BİRAZDAHA YAKLAŞIN…
ONLARDAN HİÇ AYRILAMAYACAKSINIZ…
NE KADAR YAKIN DURURSAK OKADAR BÜTÜNLEŞİRİZ VE HİÇ BLÜNMEYİZ…
BİRLİK OLURUZ…
En büyük ve en mühim meselemiz memleket meselesi…
Psikolojisi bozuk olan toplumlar, her gün gelen bu acı haberler insanlarımızda bir sinir, öfke ve saldırganlık oluşturdu.
Zaten bazı sorunları çözmede olgunlaşamayan, halen ham olan toplumumuz en küçük yanlış algılarla bir yerlere saldırıyor…
Maalesef toplumumuzun bazı kesimi bazı şeylerin önemini kavrayamayıp yalan yanlış haberler, kulaktan dolma sözlerle insanları şiddetin içine çekme mücadelesinde… Açıyla öfke birleşince önü alınmaz bir kişilik oluşuyor ve saldırıyor gözü görmüyor.
En önemlisi birlik ruhu ve olayları en doğru kaynaklardan öğrenmek için biraz araştırma zahmeti yok…
Birileri maalesef bu açı tablolardan siyasi çıkar ve siyasi rant etme mücadelesinde... Hani bir söz var ya ''ATEŞ DÜŞDÜĞÜ YERİ YAKAR''. Öyle değil aslında. Her acı haberde ailenin içine ateş düşüyorsa bizde de göz oluyor, yakıp eritiyor.
Zaten büyük bir kavganın içindeyiz… Bize düşen kendi içimizde oluşabilecek kavaklardan kaçınmak, daha fazla yakınlaşmak, daha sımsıkı olmak, kenetlenmek. Zaten toplum olarak birbirimize bağlılıkta birçok eksiklerimiz var. Fakat söz konusu olunca vatan millet sevgisi, işte o an önüne bir set konulamayan büyük bir şelale gibi kabarırız…
Yıllardır bazılarını bu içimizde olan ruh korkuttu. En büyük liderde bile hayranlık ve korku uyandırdı. Bu milli mücadelemiz ve bazı güçlerin yıllarca sakladıkları kirli hesapları maalesef bizi bu uçurum kıyısına sürükledi. Neyin kavgası bu? Sürekli sorulan soru? Uzun yıllarca cevabı bulunmayan, aslında cevabı bulunup da açıklanmayan, açıklanmak istenmeyen bir soru… Yıllarca o uçsuz bucaksız kuru pusu ve saklanmak için en elverişli topraklarda kâh onlardan kâh bizden canlar heba oldu… Yıllarca süren bir kavga… Ölüm kokan topraklar…
Lakin şunu hiç unutmamak lazım. Uğruna canlar feda edilmiş, bu bizler için en kutsal topraklar ve o büyük milli mücadelelerin kalıntıları… Bizi kan kokan o topraklar davul zurnayla çağırıyor. Bizim topraklarımız o hayalperestlerin kurduğu hayali değil!
Bende Askerliğimi Güneydoğuda Şırnak’ta yaptım. Tedirgin hasretlik ve yorgunlukla gecen birçok gün ve gecelerimiz oldu. Hain bir pusuya, hain bir kurşuna kurban gitme düşüncesi hep içimizde bizimle gezindi. Kiminin yar, kiminin ana, kiminin yuva hasreti daha ağır gelirdi. Kimi sivilde en anlaşamadığı arkadaşını bile dilinden hiç düşürmezdi… Sevdiğinden değil bulunduğu o ortamdan biraz olsun ayrılmak içindi... O kötü bildiği dostuna tutunuyordu. Gece olunca dağda yüzler tedirginleşiyordu, korku cesaret çarpışıyordu. Sanki içinde insanın iki yaramaz çocuk gibi…
Başımızda bulunanların bize kahramanca övgüsü ''Komando herkes olamaz'' övgüleri, kahramanca eski anıları, bizi biraz olsun cesaretlendiriyordu… Arkadaşlarla baş başa kalma da buna eklenince ballı şeker oluyordu. Bize sürekli vurgulanan dikkatli olmamız, çevreyi iyi tanımamız ve asla nöbette uyumamamız, silahımızı sürekli kontrol etmekti. Bunlar amirlerimizin her devriyesinde sürekli hatırlatılan şeylerdi. Hatta az ilerleyince dönüp amirimizin ''aman çocuklarım en küçük kımıltıyı bile önemsememezlik etmeyin. Yanınızdakini uyandırın ve yakınınızdaki mevzileri de uyarın, eğilip fısıltıyla kulağıma söylediğini daha dün gibi hatırlarım…
Sabah olduğunda ateşin üzerinde kola kutusunda demlediğimiz çaylar, en lüks mekânlarda içittiğimiz semaver çaylarını aratmazdı bize. Ne zaman ki yola koyuluruz o yolda hain bir kurşuna yahut haince kurulmuş bir mayına basma korkusu bizi dikkatlice olmaya yönlendirdi…
LAKİN BİLDİK BİİR ŞEYİ ÇOK ÖĞRENDİK.
BİRLİĞİ, BÜTÜNLÜĞÜ, BÖLÜŞMEYİ, SEVGİYİ, AYRI AYRI YÖRENİN, AYRI İNSANLARIN BİR ORTAMDA NASIL SEVGİ SAYGI KARDEŞLİK İÇİNDE BİR ARADA OLABİLECEĞİ DUYGUSUNU ÖĞRENDİK…
BÖLÜŞMEYİ, BAZEN BİR EKMEĞİ, SUYU, EŞYANI BİR ANINI BAZEN SIRTINI YASLADIĞIN VE OMZUNA BAŞINI KOYUP EN KÖTÜ ANINDA SANA TESTEK OLDUĞUNU ÖĞRENDİK…
ASLINDA SİZE ÇOK YABANCI İNSANLARIN SİZE EN ÇOK YAKIN İNSAN OLDUĞUNU ÖĞRENDİK…
EVET, HİÇ BÖLÜNMEDİK HEP BÖLÜŞTÜK…
AYRIMCILIK YAPTIĞINIZ İNSANLARA BİRAZDAHA YAKLAŞIN…
ONLARDAN HİÇ AYRILAMAYACAKSINIZ…
NE KADAR YAKIN DURURSAK OKADAR BÜTÜNLEŞİRİZ VE HİÇ BLÜNMEYİZ…
BİRLİK OLURUZ…
FACEBOOK YORUMLAR