Tetiği Çekmek "Erkeklik", Yaşatmak Neyin İşi?

Bugün kulaklarıma, kurşun sesinden daha ağır gelen bir söz çalındı.
Bir avcı meclisinde, gururla kasılarak söylenen o cümle: "Avcılık erkek işidir."
Güya biz, o dağların sessiz sahiplerini, o masum nefesleri kurutmadık diye, tetiğe basıp bir canı yere sermedik diye "erkek" olamıyormuşuz. Cehalet, sırtına tüfeği takıp dağ bayır demeden yürümüş, haberimiz yok.
Buna "erkeklik" diyorlar efendiler...
Sen; o doğanın bağrında, karın kışın ortasında, binbir zorlukla yavrusunu büyütmeye çalışan anaç tavşanı, kekliği, geyiği bir saniye bile düşünmeden vuracaksın ve buna "erkeklik" diyeceksin, öyle mi?
Sorarım size; siz mi yarattınız o canı?
Siz mi uykusuz kalıp beslediniz?
Doğaya bir tek keklik saldınız mı, bir ceylanın yarasına merhem oldunuz mu ki, canını alma hakkını kendinizde buluyorsunuz?
O hayvanlar ki; doğanın en çetin şartlarında, açlıkla, soğukla, yırtıcılarla mücadele edip yavrularını yarına çıkarmak için çırpınıyorlar.
Onlar, sen hafta sonu egonu tatmin et, "ben vurdum" diye kasıl, kanlı bir fotoğraf karesinde sırıt diye büyütmüyor o yavruları.
Onlar, doğanın o muazzam, o hassas dengesinin bir parçası.
O denge ki; senin tüfeğinin namlusundan çıkan o bencil ateşle her gün biraz daha bozuluyor.
Bir sokak köpeği kadar değeri yok mu yabani hayvanın?
Şehirde bir kediye, köpeğe 'hişt' denilse dünya ayağa kalkıyor –ki kalkmalı da– ama dağda, bayırda, ormanın derinliklerinde katledilen, nesli tükenme noktasına getirilen o güzelim hayvanların çığlığını kimse duymuyor.
Onların sesi yok, avukatları yok, sosyal medyaları yok.
Onların sadece, yaklaşan ayak seslerini duyduklarında pır pır eden korku dolu yürekleri var.
"Vurmayın efendiler!" demekten dilimizde tüy bitti.
Sizin o anlık hazzınız, o ilkel "avlama" güdünüz yüzünden ormanlar yetim, dağlar sessiz kaldı.
Korkarım ki gidişat, o meşhur avcı sohbetlerindeki böbürlenmelerden çok daha acı bir sona doğru evriliyor.
Bizden sonraki nesil, o "erkekliğinizle" gurur duyacağınız bir doğa bulamayacak.
Torunlarımız, bir dağ keçisini, bir sülünü, bir yaban keçisini ancak belgesel kanallarında ya da sararmış fotoğraf karelerinde görecek. "Dede, bu ne?" dediklerinde, "Biz onları zevk için vurduk evlat, neslini biz kuruttuk" diyebilecek misiniz o zaman? O "erkeklik" gururunuz, bir çocuğun hayal kırıklığını tamir etmeye yetecek mi?